Od planet do tradycji: Pochodzenie włoskich nazw dni tygodnia

Pochodzenie włoskich dni tygodnia

Czy wiesz, skąd pochodzą nazwy dni tygodnia w języku włoskim? Ich etymologia różni się znacznie od polskich odpowiedników, gdyż polskie nazwy odzwierciedlają miejsce danego dnia w cyklu tygodniowym. Na przykład, poniedziałek oznacza dzień po niedzieli, wtorek wywodzi się od “wtóry”, czyli drugi dzień tygodnia, środa symbolizuje środek tygodnia, czwartek to dzień czwarty, piątek – piąty, a sobota pochodzi od żydowskiego szabasu. Niedziela natomiast wywodzi się od idei “nie działać”, symbolizując dzień odpoczynku i modlitwy.

W odróżnieniu od tego, włoskie nazwy dni tygodnia pochodzą od… nazw planet (za wyjątkiem soboty i niedzieli).

Włoskie dni tygodnia: Co kryje się za ich nazwami?

Jak to się stało, że to właśnie nazwy planet zaczęły być stosowane do określania dni tygodnia? Otóż, wszystko zaczęło się już w Mezopotamii. Babilońscy astrologowie wierzyli, że siedem ciał niebieskich poruszających się wokół Ziemi (Merkury, Wenus, Mars, Jowisz, Saturn, Słońce oraz Księżyc – wówczas nie znano Urana, Neptuna i Plutona) miało niezaprzeczalny wpływ na nasze życie. Ta wiara została połączona z istniejącym siedmiodniowym systemem liczenia dni (7 ciał niebieskich – 7 dni). Ponadto, Babilończycy byli głęboko przekonani, że każde ciało niebieskie rządziło pierwszą godziną każdego dnia. Dlatego nadali dniom odpowiednie nazwy, które jednocześnie były imionami bóstw.

Jak babilońska astrologia ukształtowała włoski system tygodniowy

W wyniku podbojów Aleksandra Wielkiego, kultura ta zaczęła przyjmować się w krajach śródziemnomorskich, co spowodowało, że system tygodniowy stał się znany w starożytnej Grecji i Rzymie, zdobywając coraz większą popularność. Rzymski imperator Konstantyn Wielki oficjalnie uznał ten system w roku 321 n.e.

Etymologia włoskich dni tygodnia

Oto pochodzenie włoskich dni tygodnia:

Lunedì – z łac. Lunae dies – giorno della luna → dzień księżyca
Martedì – z łac. Martis dies – giorno di Marte → dzień boga wojny, Marsa
Mercoledì – z łac. Mercurĭi dies – giorno di Mercurio → dzień boga posłańca – Merkurego
Giovedì – z łac. Iovis dies – giorno di Giove → dzień głównego boga – Jowisza
Venerdì – z łac. Venĕris dies – giorno di Venere → dzień bogini miłości – Wenus
Sabato – z łac. sabbatum, pierwotnie słowo to wywodzi się z jęz. hebrajskiego shabbat – dzień odpoczynku. W starożytnej Mezopotamii: dies Saturni – dzień ojca Jupitera – Saturna (stąd np. w jęz. angielskim: Saturday)
Domenica – z łac. dies Dominica – giorno del Signore → dzień Pański. Według źródeł babilońskich dies Solis – dzień słońca (stąd np. w jęz. angielskim: Sunday – sun – słońce, day – dzień).

Podsumowanie – Pochodzenie włoskich dni tygodnia

Podsumowując, pięć dni tygodnia w języku włoskim zawdzięcza swoją nazwę ciałom niebieskim, natomiast nazwy dwóch ostatnich dni (sabato e domenica) mają korzenie w tradycji żydowskiej i chrześcijańskiej.

Jeśli uczysz się języka włoskiego, może zainteresuje Cię mój ebook “Włoskie przyimki bez tajemnic”?

UWAGA! PREZENT DLA CZYTELNIKÓW BLOGA – zniżka 20% na wszystkie ebooki do nauki języka włoskiego w moim sklepie! Wpisz kod: klaudia20

A jeśli trafisz na promocję w sklepie, to mam dla Ciebie dobrą wiadomość – promocje łączą się! Możesz upolować ebooka nawet do 50% taniej! Tylko nie zapomnij wpisać kodu.

SPRAWDŹ EBOOKA

Włoskie przyimki bez tajemnic